Δεν είναι η ύλη η ψυχή του σχολείου

Γράφει η Όλγα Χριστινάκη,
πρόεδρος της Ένωσης Συλλόγων
Γονέων & Κηδεμόνων Δάφνης-Υμηττού

Και ξαφνικά κλείνουν τα σχολεία, για άγνωστο χρονικό ορίζοντα! Ένα σενάριο, βγαλμένο σαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας, έρχεται να τινάξει στον αέρα ένα οικοδόμημα που έμοιαζε να είναι η μόνη σταθερά στον οικογενειακό προγραμματισμό, το υποχρεωτικό ωράριο των μαθητών, που, κοινό μυστικό, δεν εξαντλείτο στην πρωινή ζώνη, αλλά δέσμευε τον περισσότερο χρόνο τους.

Ακολουθεί ο υποχρεωτικός (αυτο)εγκλεισμός. Και παιδιά γεμίζουν τους καναπέδες μας 24 ώρες το 24ωρο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δύσκολη και εμείς να πρέπει να εξηγήσουμε (καθησυχαστικά) στα παιδιά μας τι είναι αυτό που μας βρήκε, ενώ οι ίδιοι δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε (καθησυχαστικά) στον εαυτό μας. Και τα μελλούμενα, δύσκολα! Όχι μόνο για την εξέλιξη της πανδημίας, αλλά και για τις κοινωνικοοικονομικές αναταραχές που έπονται! Και μέσα σε αυτή την εξωπραγματική κατάσταση, το εγχείρημα της εξ αποστάσεως διδασκαλίας.

Παρακολουθώ τις αμέτρητες προσπάθειες με απεγνωσμένους γονείς να προσπαθούν να συνδεθούν στο πανελλήνιο σχολικό δίκτυο, να γραφτούν τα παιδιά τους στις ηλεκτρονικές τάξεις, να κατεβάσουν υλικό, να ρωτάνε για το πως και πότε θα γίνει η τηλε-εκπαίδευση κ.λπ. Μην πω για τις τραγελαφικές ιστορίες που περιγράφουν εκπαιδευτικοί, που, εξοικειωμένοι και μη, έχουν κάνει προέκταση του χεριού τους το σερνόμενο «ποντίκι». Γιατί τώρα, στα στερνά, ανακαλύψαμε την τηλε-εκπαίδευση, ενώ μέχρι τώρα, αν έλειπε κάποιος μαθητής λόγω πχ πολυήμερης ασθένειας, μόνο φυλλάδια μεταφέρονταν στο σπίτι, άντε και κάποιες σημειώσεις.

Δεν διαφωνώ, κάποια στιγμή, σύντομα, ήρεμα και μεθοδικά θα πρέπει να στηθεί αυτό το …ηλεκτρο/project. Η νέα σχολική χρονιά θα πρέπει να μας βρει πανέτοιμους, γιατί, δυστυχώς, όλα τα σενάρια είναι ανοικτά. Αλλά, για το τώρα,….ας χαλαρώσουμε! Ας δούμε τα πράγματα με ειλικρίνεια.

Ο κορονοϊός μας βρήκε έχοντας διανύσει ένα σημαντικό μέρος της σχολικής χρονιάς. Άρα, μην τρελαινόμαστε με την ύλη. Το μάθημα, εξάλλου, που καλούνται να πάρουν τώρα τα παιδιά μας, είναι πιο δύσκολο και πιο μεγάλο. Ας τα βοηθήσουμε, τουλάχιστον, να καταλήξουν στο σωστό συμπέρασμα, με όσο το δυνατόν λιγότερα τραύματα και νιώθοντάς μας δίπλα τους, με ενσυναίσθηση. Ας ανοίξουμε τις πόρτες των «δωματίων» και ας τα ακούσουμε! Ή ας καθίσουμε, απλώς, δίπλα τους! Και ας φροντίσουμε, αντί να λύσουμε ασθμαίνοντας -και άρα σε λάθος βάση- το πρόβλημα της έως τώρα ανεπάρκειας ενός ολοκληρωμένου σχεδίου τηλε-εκπαίδευσης (που κάθε μαθητής και κάθε οικογένεια θα είχε τη δυνατότητα πρόσβασης σε αυτό, με τον κατάλληλο εξοπλισμό και την κατάλληλη εκπαίδευση εκπαιδευτικών και μαθητών), να καταστρώσουμε από τώρα ένα σχέδιο ομαλής επανένταξης των παιδιών, όταν θα κληθούν να επιστρέψουν στα θρανία (εν μέσω «ερειπίων»;).

Ας εστιάσουμε τώρα στο να μείνουν τα παιδιά εποικοδομητικά απασχολημένα για κάποιο μέρος της ημέρας (όχι σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ), με ψυχοπαιδαγωγικές μεθόδους, με οικογενειακή γαλήνη και όχι με γονείς ξενυχτισμένους και μαινόμενους, ανάμεσα στα υπόλοιπα, για το σύστημα που δεν λειτουργεί.

Ας παραμερίσουμε τους κοινωνικούς αυτοματισμούς για τους εκπαιδευτικούς που κάθονται κι ας αναρωτηθούμε όλοι ποιος ιός μπορεί να έρθει να μας χτυπήσει στο μέλλον για να ανακαλύψουμε τη σπουδαιότητα της δημόσιας παιδείας και των λειτουργών της, όπως γίνεται τώρα με τη δημόσια υγεία.

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, ας παραμερίσει τις όποιες ιδεοληψίες και ας ξεαγχώσει οικογένειες που έχουν καλωδιωθεί για να μη χάσουν το …πυθαγόρειο θεώρημα.

Ας αντιληφθούμε όλοι ότι η παιδεία δεν είναι στείρες γνώσεις από κάποια οθόνη. Είναι η κοινωνία του σχολείου, το βλέμμα του μαθητή, η σιωπή του καθηγητή, η ωρίμανση στη σχολική αυλή. Δεν είναι η ύλη η ψυχή του σχολείου! Και αυτή δεν αναπληρώνεται από κανένα καλώδιο.

Δεν είναι δυνατόν να καλείς ταυτόχρονα να δικτυωθεί ένα παιδί της α γυμνασίου ή της β δημοτικού, με ένα παιδί που βρίσκεται στην τελική ευθεία ενός πολύχρονου μαραθώνιου, που βρίσκεται μια ανάσα πριν να κόψει το νήμα των πανελληνίων, που ήδη -χωρίς κορονοϊό- ένιωθε δύσπνοια από ένα ασφυκτικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Πρώτη προτεραιότητα είναι αυτοί οι μαθητές, των πανελληνίων, που δεν ξέρουν ποια με τι να πρωτοαγχωθούν.

Που ξέρουν ότι τα ιδιωτικά σχολεία από την επομένη του κλεισίματος λειτουργούν σε πλήρη διαδικτυακή δικτύωση.

Που ξέρουν ότι τα φροντιστήρια στήσανε πλατφόρμες στο «πιτς φιτίλι».

Που ξέρουν ότι οι ανισότητες ήδη έχουν εγκληματικά οξυνθεί.

Που νιώθουν τα σχολεία τους να παλεύουν να ακολουθήσουν μια δήθεν σύγχρονη εκπαίδευση και που πλέον ξεχωρίζουν τους καθηγητές τους σε γκατζετάκηδες και μη και όχι σε εκπαιδευτικούς λειτουργούς και μη.

Και που μην κοροϊδευόμαστε, δεν γίνεται έτσι δουλειά, παρόλο που προσπαθείτε να μας πείσετε κυρία Υπουργέ, ότι όλα δουλεύουν άψογα.

Εδώ δεν δούλευαν υπό κανονικές συνθήκες…

Ανακοινώστε, κυρία Υπουργέ, σήμερα, χωρίς άλλη ψυχοφθόρα καθυστέρηση, τη μείωση της ύλης των πανελληνίων σε εκείνη της διδαχθείσας ύλης που είχε προλάβει να καλύψει το τελευταίο σχολείο της επικράτειας και καλέστε τους εκπαιδευτικούς της τρίτης λυκείου να συνδράμουν με όλες τους τις δυνάμεις στις επαναλήψεις και την κάλυψη των αποριών αυτών των μαθητών.

Μην εξαντλείτε τις δυνάμεις εκπαιδευτικών και του σερνάμενου πληροφοριακού συστήματος στο «Να, Λόλα, ένα μήλο»! Και κάντε το παν να μην εγκαταλείψουν τα παιδιά την προσπάθεια με τη μετάθεση των εξετάσεων.

Δεν υπάρχει αθλητής που μετά από έναν μαραθώνιο και αφού έχει κάνει το σπριντάρισμά του να συνεχίσει για άλλο ένα 400αρι σε αυτό τον ρυθμό. Θα εγκαταλείψει! Σκέψεις για χάσιμο/παράταση του σχολικού έτους, δείχνουν να μην έχουμε αντιληφθεί ότι ζούμε έκτακτες συνθήκες, υπεράνω της ατομικής ευθύνης. Δεν είμαστε διακοπές!

Πολλά τα «και», πολλά τα «ας»…. Μια γενιά που ξεμυτίζει στην ενήλικη ζωή, μας παρακολουθεί να διαχειριζόμαστε -και χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- τεχνοκρατικά μια πρωτόγνωρη κρίση. Αν, όμως, δεν αγγίξει το είναι μας όλο αυτό, αν δεν μας κάνει να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας, αν επιμείνουμε στους καταναλωτές και καταναλώσιμους πολίτες και όχι στους σκεπτόμενους και αλληλέγγυους, αν δεν αγκαλιαστούμε τώρα -που δεν μπορούμε αλλιώς- με όλη μας την ψυχή, τότε τα θύματα του κορονοϊού, δεν θα ναι μόνο οι νεκροί μας…. Δεν είναι η ύλη η ψυχή….