Θεωρείται ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και παραδόξως παραμένει σχεδόν άγνωστο. Ήταν η συστηματική αχρήστευση των κινητήρων των Γερμανικών αεροσκαφών στο εργοστάσιο του Ελληνικού Πυριτιδοποιείου & Καλυκοποιείου ΕΠΚ (πρώην Μαλτσινιώτη, μετέπειτα ΠΥΡΚΑΛ) στον Υμηττό, στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας. Έχει γράψει σχετικά ο Δημήτρης Σταυρόπουλος γι΄ αυτή τη σημαντική ιστορική στιγμή που πολλοί δεν γνωρίζουν, ελάχιστοι εξακολουθούν να τιμούν. Μεταξύ αυτών οι εργαζόμενοι στα ΕΑΣ Υμηττού.
Η ομιλία του γραμματέα του σωματείου Γιάννη Σαράντη:
Ας γυρίσουμε 80 χρόνια πίσω…
Έκανε ένα διαβολόκρυο εκείνο το πρωί της Δευτέρας στις 4 Ιανουαρίου του 1943. Ψιλόβρεχε και οι δρόμοι προς την Κοκκινιά ήταν βρεγμένοι. Το καμιόνι με τους νεκρούς από καιρό πηγαινοερχόταν στο Γ Νεκροταφείο με συνοδεία δυνάμεων του κατακτητή.
Νωρίτερα την ίδια μέρα στο τόπο μαρτυρίων στην Καισαριανή είχε εκτελεστεί ο JERZY IWANOW SZAJNOWICZ και οι σύντροφοί του. Αργότερα ο Πολωνός μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στο Γ Νεκροταφείο.
Ποιος ήταν όμως αυτός ο Πολωνός; Με μεγάλες δυσκολίες προσεγγίζουμε την δράση του. Δίκαια μεταπολεμικά τον απεκάλεσαν «Ήρωα της Πολωνίας και της Ελλάδος».
Τον Jerzy Iwanow Sajnowicz (J.I.S.) τον «συναντούμε» ερευνώντας την ιστορία της ΠΥΡΚΑΛ. Πιο παλιά η εταιρία ήταν γνωστή ως «εταιρία του Μαλτσινιώτη» από το όνομα των αδελφών Μαλτσινιώτη που ήταν οι συνιδρυτές της μαζί με τους αδελφούς Μωραιτίνη. Η εταιρία πρωτοξεκίνησε να λειτουργεί το 1874 και η πορεία της συνδέθηκε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα και Εθνικούς αγώνες.
Το 1934 ο Πρόδρομος Μποδοσάκης Αθανασιάδης την αγόρασε καλύπτοντας μερικώς το τίμημα με δάνειο που του χορήγησε η ίδια η Εθνική τράπεζα. Την περίοδο της κατοχής η εταιρία επιτάχθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις και την διοίκησή της ανέλαβε, για λογαριασμό της Wehrmacht, ο αυστριακής καταγωγής αξιωματικός Walter Deter.
Την περίοδο της κατοχής εγκαταστάθηκαν στα εργοστάσια του Υμηττού και της Ελευσίνας γερμανικές εταιρίες συντήρησης και επισκευής γερμανικών πολεμικών αεροπλάνων.
Μελετώντας την ιστορία της εταιρίας συναντούμε μαρτυρίες παλαιών εργαζόμενων που μιλούσαν για μια σημαντική δολιοφθορά στους κινητήρες γερμανικών αεροσκαφών που επισκευάζονταν στο εργοστάσιο του Υμηττού. Εκεί συναντούμε για πρώτη φορά τον Jerzy Iwanow Szajnowicz που ήλθε στην Ελλάδα ως πράκτορας-σαμποτέρ των Πολωνικών και των συμμαχικών μυστικών Υπηρεσιών.
Από το φθινόπωρο του 1941 ως τα τέλη του 1942 από το γερμανικό συνεργείο της YUMO, στο επιταγμένο εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ Υμηττού, πέρασαν για επισκευή και συντήρηση πάνω από 2.000 κινητήρες μεταφορικών και επιθετικών γερμανικών αεροπλάνων.
Στο Τατόι και στην Ελευσίνα έβγαιναν οι κινητήρες από τα αεροπλάνα και συσκευασμένοι σε κιβώτια μεταφέρονταν στον Υμηττό για συντήρηση και επισκευή. Στο εργοστάσιο δούλευαν γερμανοί τεχνίτες και Έλληνες εργάτες. Ο αριθμός των εργατών όπως και ο μηνιαίος αριθμός συντήρησης-επισκευής κινητήρων είχε διακυμάνσεις ανάλογα των επιχειρησιακών αναγκών της γερμανικής αεροπορίας. Οι γερμανοί είχαν λάβει προφυλάξεις για το ενδεχόμενο βομβαρδισμού των εγκαταστάσεων.
Ο Iwanow εμφανίζεται καθημερινά μεταμφιεσμένος ως ζητιάνος Αρμένης με το όνομα Αγκόπ με εμφανή καμπούρα και βρώμικο πρόσωπο στην πόρτα του Μαλτσινιώτη και ζητιανεύει. Ζητιανεύει και σε δύο μικρά καφενεία-ουζερί του Μπελιμπασάκη και του Παπαδάκη έξω από το εργοστάσιο στο οποίο πηγαίνουν οι εργάτες. Έτσι βρίσκεται κοντά στους εργάτες του συνεργείου επισκευής των κινητήρων, γίνεται μέλος της παρέας τους, ακούει τα νέα τους, κάνει «χαζές» ερωτήσεις για το συνεργείο και μαθαίνει όσα του χρειάζονται.
O Iwanow καθοδήγησε επιλεγμένους, από την Οργάνωση Ανάστασης Γένους και από τον ίδιο, Έλληνες εργάτες της Jumo, να ρίχνουν μεταλλικά αντικείμενα στους κινητήρες αμέσως μετά την τελική ποιοτική δοκιμή και αμέσως πριν συσκευαστούν. Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα να σταματάει ο κινητήρας σε κάποιο ελιγμό του αεροπλάνου και το αεροπλάνο να πέφτει. Το sabotage πραγματοποιήθηκε από τον Απρίλιο – Μάιο του 1942 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1942. Όπως προαναφέρθηκε ο αριθμός των κινητήρων που πέρασαν από την Jumo για συντήρηση-επισκευή από το φθινόπωρο του 1941 ως τα τέλη του 1942 ήταν πάνω από 2.000. Ο εκτιμώμενος αριθμός την περίοδο από τον Απρίλιο του 1942 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1942 είναι 1.200 κινητήρες. Οι εργάτες- saboteurs είχαν οδηγία να ρίχνουν μεταλλικά αντικείμενα (φασόλια) ή σκόνη από καουστούκ σε ορισμένο αριθμό κινητήρων για λόγους αυτοπροστασίας. «Στους επισκευασμένους κινητήρες, πριν την συσκευασία τους έπρεπε να ρίχνονται στους στροβιλοθαλάμους σιδερένια ρινίσματα. Η ρίψη να μην γίνεται σε όλους τους κινητήρες αλλά σε μερικούς σε κάθε παρτίδα». Είναι άγνωστος ο ακριβής αριθμός πτώσης των αεροσκαφών. Μια προσέγγιση λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των κινητήρων που πέρασαν από το συνεργείο της Yumo την περίοδο από 4ο/1942 έως 12ο/1942, την μέση ημερήσια παραγωγική δυναμικότητα επισκευής και της τακτικής των saboteurs να «μολύνουν» π.χ. έναν ανά πέντε κινητήρες δίνει μια πιθανή συνέπεια του sabotage σε πάνω από διακόσιους κινητήρες.
Πιθανόν η ζημιά για τους γερμανούς να ήταν μεγαλύτερη εφόσον υποχρεώθηκαν μετά την ανακάλυψη του sabotage να ξαναελέγξουν αεροπλάνα που οι κινητήρες τους είχαν περάσει από του Μαλτσινιώτη με συνέπεια να μειωθεί περισσότερο η επιχειρησιακή ικανότητα της Luttwaffe σε μια κρίσιμη περίοδο για τις επιχειρήσεις στην Βόρεια Αφρική και ένεκα αυτού να γίνεται αναφορά για βλάβη σε 400 και περισσότερα αεροπλάνα.
Ο Χρήστος Οικονομίδης που δούλευε στου Μαλτσινιώτη από 15 Γενάρη 1940 ως βοηθός τορνευτή και από τα τέλη του 1941 στην Jumo διηγείται : «Ένα πρωί μαζί με άλλους εργάτες πριν μπούμε στο εργοστάσιο πίναμε τσάι έξω σε ένα καφενείο. Τότε ένας συνάδελφος μου, είπε πως κάποιος ήθελε να μου πει κάτι και να πάω στο πίσω μέρος του καφενείου να τον συναντήσω. Πήγα και τότε αυτός με ρώτησε αν είμαι διατεθειμένος να σαμποτάρω κινητήρες. Μετά από συζήτηση συμφώνησα και τότε μου έδωσε μια σακούλα με σιδερένια μικρά εξαρτήματα που τα έλεγε φασόλια. Μου ζήτησε να τα ρίχνω στους κινητήρες αλλά όχι σε όλους για λόγους ασφάλειας. Φεύγοντας τον ρώτησα πως τον λένε και μου είπε Ιβάνωφ. Το σαμποτάζ καρφώθηκε δεν ξέρω πως, αλλά οι γερμανοί βρήκανε στις τσέπες κάποιου ένα μπλοκάκι που ήταν σημειωμένοι οι αριθμοί των κινητήρων που είχαν σαμποταριστεί. Έτσι διαπίστωσαν ότι τα αεροπλάνα με αυτούς τους κινητήρες είχαν πέσει και κατάλαβαν το σαμποτάζ. Κάποια μέρα ήμουν στην τουαλέτα και ακούστηκε μια έκρηξη. Φοβήθηκα και πήδηξα την μάντρα και έφυγα. Κρύφτηκα για λίγο και μετά μπήκα στο Ε.Α.Μ. και πιο μετά στον εφεδρικό ΕΛΑΣ.
Στο sabotage συμμετείχαν αρκετοί Έλληνες εργαζόμενοι την περίοδο Απρίλιος του 1942 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1942 όπως π.χ. ο Δημήτρης Παπαδάκης, ο Τάκης Μεγαλοοικονόμου που σε ηλικία δεκαέξι (16) ετών δούλεψε για λίγες βδομάδες στην Jumo, ο Γιώργος Χάσκαρης κ.α.
Την εν λόγω περίοδο αυξομειώθηκε το προσωπικό της Jumo και ενδεχομένως μερικοί saboteurs έφυγαν ή άλλαξαν πόστο ενώ άλλοι προσλήφθηκαν όπως έγινε με τους Ιωαννίδη, Αλεβιζάκη, Βαρκάδο και Ρούσσο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μανώλης Κουτρουλάκης ο οποίος εργάστηκε στην Jumo, τον μετέφεραν βιαία στην Γερμανία και χάθηκαν τα ίχνη του.
Ο Ηλίας Αλεβιζάκης και ο Βασίλης Ιωαννίδης προσλήφθηκαν από την Jumo τον Νοέμβριο του 1942, ο Βαρκάδος στις 6 Οκτωβρίου 1942 και ο Ρούσσος τον Δεκέμβριο του 1942. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι εκτός του sabotage στην Jumo πραγματοποιήθηκαν και άλλα sabotage π.χ. ότι ο εργάτης Πέτρος Κούμενος προξενούσε βλάβη σε καλωδιώσεις στις εγκαταστάσεις της Bosch ή ο Αλέκος Βαρκάδος θείος του Αυρήλιου έκανε επίσης δολιοφθορές στην Bosch. Τρία γερμανικά αεροσκάφη έπεσαν στις Τζιτζιφιές, έξω από το Χασάνι και στον Βουρλοπόταμο. Οι γερμανοί υποψιάστηκαν το σαμποτάζ και έθεσαν υπό παρακολούθηση το συνεργείο. Ο Ηλίας Αλεβιζάκης εκμυστηρεύτηκε στην μητέρα του ότι τον υποπτεύονται και πήρε μερικές μέρες άδεια με σκοπό να κρυφτεί αλλά το ξανασκέφτηκε ότι έτσι βάζει σε κίνδυνο την οικογένειά του και επέστρεψε στην εργασία του. Στις 7 Φλεβάρη 1943 η Ιωάννα Τσάτσου καταχώρησε στα «φύλλα κατοχής» την διήγηση της μητέρας του Αλεβιζάκη «Τι έχεις παιδί μου σε βλέπω συλλογισμένο, χλωμό ; Τίποτα μάνα μου θα μείνω μια μέρα στο σπίτι να ξαποστάσω λίγο. Δεν πήγαινε στη δουλειά. Πώς να καταλάβω η δύσμοιρη τι είχε στο μυαλό του το παλληκάρι μου ;». …και συμπληρώνει η Ιωάννα Τσάτσου, «ο Αλεβιζάκης γνώριζε πως θα τον έπιαναν και μπορούσε να φύγει. Λάτρευε την μάνα του. Την αγαπούσε και την λυπόταν. Την έβλεπε κάθε μέρα να παλεύει μόνη της από τα ξημερώματα για τα πέντε ανήλικα αδέλφια του. Έτρεμε μη της συμβεί κακό. Λίγες μέρες έκανε τον άρρωστο. Μα όταν πήγαν να τον πιάσουν παραδόθηκε».
Οι γερμανοί συγκέντρωσαν όλους τους εργαζόμενους και τους απείλησαν με μαζικές εκτελέσεις αν δεν παρουσιαστούν αυτόβουλα οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην δολιοφθορά. «Μας μάζεψαν όλους και με όπλα έθεσαν περιθώριο να ανακαλυφθούν οι δράστες αλλιώς θα έκαναν μαζικές εκτελέσεις…». Οι γερμανοί αρχικά συνέλαβαν τον Ιωαννίδη στις 2 Ιανουαρίου 1943 αλλά τον αφήνουν προς παρακολούθηση και τον συλλαμβάνουν ξανά στις 9 Ιανουαρίου 1943 μαζί με τον Αλεβιζάκη. Στις 29 Ιανουαρίου 1943 η γερμανική έκθεση συμπεριλαμβάνει και την ακόλουθη αναφορά: « Στις 20 Ιανουαρίου, στο εμπρόσθιο συνεργείο επισκευής της Jumo στην Αθήνα ανακαλύφθηκαν και πάλι βιδωτά καρφιά σε μηχανή αεροσκαφών, ενώ συνεχίζονται οι έρευνες για την ίδια υπόθεση δολιοφθοράς από τις 4 Ιανουαρίου. Δύο Έλληνες εργαζόμενοι συνελήφθησαν ενώ έρευνα που βασίζεται σε γεγονότα βρίσκεται σε εξέλιξη.»
Μεμονωμένες δολιοφθορές, εκτός του σαμποτάζ σε πλήθος κινητήρων, υπήρξαν και άλλες. Από τα γερμανικά αρχεία, προκύπτουν επίσης δολιοφθορές στου Μαλτσινιώτη ακόμα και μετά την εκτέλεση των εργαζόμενων δηλαδή μετά τον Ιανουάριο του 1943 π.χ. ότι σε πτώση δύο μεταγωγικών αεροσκαφών junkers βρέθηκε δερμάτινο ξένο σώμα στους κινητήρες ή είχε πειραχθεί ένα «κλειδί» που εμπόδιζε την κίνηση των πηδαλίων κ.λ.π
Σύμφωνα με αναφορά του διευθυντού του ΚΓ αστυνομικού τμήματος Υμηττού προς το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού τον Δεκέμβριο του 1945 «ο Ι. Μπομποτίνος όστις ήτο συνεργάτης του Ιβάνωφ έλαβε την εντολή παρ΄ αυτού κατόπιν ωρισμένων οδηγιών όπως η οργάνωσις πλην των άλλων σαμποτάζ προβή εις την συστηματικήν καταστροφήν των αεροπλάνων εν ονόματι όλων των συμμάχων πράγμα το οποίον επετεύχθη εις μεγάλον βαθμόν με αποτέλεσμα την βλάβην τετρακοσίων περίπου αεροπλάνων και μηχανών των εις τα εργοστάσια συνδέσεώς των και εις τα αεροδρόμια. Δια την επιτυχίαν του σαμποτάζ αυτών συνελήφθησαν και εξετελέσθησαν από τους γερμανούς ως συνεργάτες του Ιβάνωφ οι : Αδελφοί Μαρίνος και Άγγελος Μπάρκας, Δημήτριος Παπαδάκης, Βασίλειος Ιωαννίδης, Ηλίας Αλεβιζάκης και ετιμωρήθη με δεκαετή ειρκτήν ο Εμμανουήλ Ρούσσος».
Οι αδελφοί Άγγελος (22 ετών) και Μαρίνος (17 ετών) Μπάρκας ήταν μέλη της Ο.Α.Γ. και συμμετείχαν σε ορισμένες επιχειρήσεις με τον Iwanow. Ο Μαρίνος Μπάρκας είχε προσληφθεί στην ΠΥΡΚΑΛ Υμηττού στις 13/11/1940 αλλά στις 9/7/1941 μεταφέρθηκε στην γερμανική εταιρία Jumo που ήταν εγκατεστημένη από την έναρξη της κατοχής στο εργοστάσιο του Υμηττού. Στην ίδια γερμανική εταιρία προσλήφθηκε και ο Άγγελος και έτσι και τα δύο αδέλφια συμμετείχαν στο sabotage των κινητήρων. Όμως τα αδέλφια εκτελέστηκαν από τους γερμανούς στις 26 Μαίου 1942 επειδή αποκαλύφθηκε η συμμετοχή τους στην επιχείρηση της κοπής των γερμανικών καλώδια επικοινωνίας Τατόι με Αθήνα. Η σύλληψή τους έγινε όταν κάποιος αστυνομικός του αστυνομικού τμήματος Υμηττού είδε τα καλώδια που τα δύο αδέλφια είχαν πρόχειρα αποθηκεύσει σε ένα τσαγκαράδικο στον Υμηττό. Ο τσαγκάρης κατάθεσε ότι τα καλώδια άφησαν οι αδελφοί Μπάρκα και η αστυνομία τους παρέδωσε στους γερμανούς. Τα παιδιά έστειλαν στους γονείς τους την παρακάτω επιστολή:
«Φυλακές Αβέρωφ, ημέρα Τρίτη, 26/5/1942. Αγαπητοί μας γονείς λάβετε το τελευταίο γράμμα μας και μη λυπηθείτε για τον χαμό μας.Ετσι ήταν από Θεού. Μπαμπά σε παρακαλώ να πάρεις την μαμά και να πάτε στις Λιβανάτες για να περάσετε τα γεράματα σας. Μπαμπά να φροντίσεις την μαμά αφού δεν θα υπάρχουμε εμείς. Και εσύ καημένη μανούλα να έρχεσαι να μας βλέπεις στο νεκροταφείο. Μανούλα και πατέρα σας φιλούμε για τελευταία φορά. Πέστε τα τελευταία μας χαιρετίσματα στους συγγενείς, φίλους και γειτόνους. Ο μεγαλοδύναμος Θεός θέλησε να μας πάρει κοντά του. Μανούλα και πατέρα ζήστε για να δείτε καλύτερες μέρες αφού εμείς δεν ήταν γραφτό να τις δούμε. Ζητούμε για τελευταία φορά την ευχή σας και να μας συγχωρέσετε. Αν μπορέσετε μάθετε σε ποιο νεκροταφείο μας πήγαν για να έρχεστε να ανάβετε το καντηλάκι μας. Σας στέλνουμε όλα τα πράγματα και ελπίζουμε να τα λάβετε. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο για την ανθρωπότητα ο θάνατός μας. Έχουν σκοτωθεί εκατομμύρια νέοι. Αυτοί δεν έχουν μάνα και πατέρα ; Μην κλαίτε λοιπόν. Άλλο τίποτα δεν έχουμε πια να σας γράψουμε. Σας φιλούμε πολύ πολύ. Τα παιδιά σας Άγγελος και Μαρίνος»
Οι γερμανοί στις 21 Ιανουαρίου 1943 συνέλαβαν τον Αυρήλιο Βαρκάδο και τον Μανώλη Ρούσσο που ήταν βοηθητικός και καθάριζε το τμήμα των κινητήρων. Στις 5 Φεβρουαρίου 1943 μέσα στο εργοστάσιο παρουσία ένοπλων γερμανών στρατιωτών συνεδρίασε το γερμανικό στρατοδικείο και αποφάσισε θάνατο και στους τέσσερεις εργαζόμενους. Στο δικαστήριο οι γερμανοί ανέφεραν ότι έντεκα αεροπλάνα έπεσαν. «Μπήκαν τα SS με όπλα και μας μάζεψαν όλους τους εργάτες στο μηχανουργείο. Σε δύο γωνίες είχαν στηθεί πολυβόλα και στον τοίχο είχαν βάλει μια εξέδρα. Πίσω από την εξέδρα είχαν βάλει την ναζιστική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό και πάνω στην εξέδρα ήταν οι στρατοδίκες. Ο Λοιζίδης έκανε ένσταση ότι ο Ρούσσος ήταν ανήλικος» και το δικαστήριο μετέτρεψε την ποινή του σε δέκα επτά χρόνια φυλάκιση. Στην πραγματικότητα ο Ρούσος δεν ήταν ανήλικος αλλά διεσώθη με πλαστό πιστοποιητικό που έδωσαν ενδεχομένως επ΄ αμοιβή η γιατρός Δώρα Παπάρα. Ο Walter Deter μεταπολεμικά ισχυρίστηκε ότι αυτός διέσωσε τον Ρούσσο.
Με την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου ο Ιωαννίδης, ο μόνος παντρεμένος με παιδί τριών ετών, γύρισε και είπε στον Ρούσσο «πρέπει να προστατεύσεις την γυναίκα και το παιδί μου». Πράγματι ο Μανώλης Ρούσσος, που έφυγε από την ζωή το 2016, μεταπολεμικά παντρεύτηκε την Ευδοξία Ιωαννίδη (το γένος Μητσή). Ο Μανώλης Ρούσσος πέρασε από τις φυλακές Βουλιαγμένης και Αίγινας και μετά νοσηλεύτηκε ως φυλακισμένος στην Σωτηρία και απελευθερώθηκε με την γνωστή επιχείρηση του ΕΛΑΣ τον Απρίλιο του 1943. Η ζωή του μέχρι το τέλος ήταν δύσκολη γιατί είχε προσωπικές περιπέτειες με την αστυνομία, λόγω της συζύγου του Ευδοξίας που είχε συμμετοχή στον ΕΛΑΣ. Όμως βασανιζότανε και από τις κατοχικές του αναμνήσεις…
Ο Αυρήλιος Βαρκάδος, ο Βασίλης Ιωαννίδης και ο Ηλίας Αλεβιζάκης εκτελέστηκαν στο Χαϊδάρι στις 6 Φεβρουαρίου 1943.
Σήμερα δεν πενθούμε. Σήμερα δεν κάνουμε ένα τυπικό μνημόσυνο. Ο αγώνας και η θυσία αυτών των συναδέλφων αποτελούν παρακαταθήκη για όλους εμάς.
Όλα αυτά τα χρόνια έχοντας αυτή τη βαριά κληρονομιά έχουμε αγωνιστεί για μια δημόσια επιχείρηση, έχουμε αγωνιστεί για την ανάπτυξή της και έχουμε αγωνιστεί για ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, το οποίο δυστυχώς τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας που μονομερώς επιβλήθηκαν στους εργαζόμενους, μας το στέρησαν.
Σήμερα όμως είμαστε αντιμέτωποι, όχι με μια διαφορετική αντίληψη για τη λειτουργία και τη διαχείριση της εταιρίας. Σήμερα συντελείται με μέθοδο και σχεδιασμό ένα εθνικό έγκλημα.
Το έγκλημα της διάλυσης και του αφανισμού της παραγωγικής δυνατότητας να διατηρούμε και να αναπτύσσουμε γραμμές παραγωγής πυρομαχικών τη στιγμή που, αφενός η τουρκική προκλητικότητα βάζει τη χώρα σε κινδύνους και αφετέρου ένας πακτωλός χρημάτων πάνω από 14 δις διοχετεύεται σε εξοπλιστικά προγράμματα, δίχως την παραμικρή συμμετοχή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Αυτή η πολιτική διάλυσης που σηματοδότησε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στις 3 Απρίλη 2021, ήταν ήδη έτοιμη από το καλοκαίρι του 2019 οπότε και η σημερινή διοίκηση εισήγαγε sto 2o κιόλας Δ.Σ. σαν θέμα την αξιοποίηση του ακινήτου του Υμηττού. Από τότε γνώριζαν και σχεδίαζαν το έγκλημα σε βάρος της εταιρίας, σε βάρος των εργαζομένων και σε βάρος της χώρας.
Το θέμα δεν είναι τοπικιστικό, ούτε συντεχνιακό!
Κανείς μας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της μετεγκατάστασης… της μετεγκατάστασης όμως, όχι της διάλυσης.
Όχι της πώλησης μηχανημάτων για παλιοσίδερα. Όχι του διαμελισμού μερικών – λίγων τμημάτων με μοναδικό κριτήριο να χωρέσουν κάπου.
Όχι της αποθήκευσης άλλων μηχανημάτων μέχρι να δουν τι θα τα κάνουν. Όχι του αφανισμού γραμμών παραγωγής μεγάλων και μεσαίων διαμετρημάτων τα οποία συν τοις άλλοις είναι αναγκαίες για τις Ε.Ε.Δ. αλλά και κερδοφόρες για τα ΕΑΣ.
Κι εμείς οι εργαζόμενοι όταν από μικρά παιδιά στην πλειοψηφία μας ήρθαμε να εργαστούμε, δεν ήρθαμε με σκοπό να πάμε κάποια στιγμή στο δημόσιο. Ήρθαμε γιατί υπήρχαν αποδοχές που ικανοποιούσαν, ήρθαμε γιατί υπήρχαν δικαιώματα, ήρθαμε γιατί υπήρχε εργασιακή ασφάλεια και προοπτική και τέλος ήρθαμε γιατί ξέραμε ότι με την εργασία μας προσφέραμε στην χώρα και στο κοινωνικό σύνολο, έχοντας πλήρη συναίσθηση του δημόσιου χαρακτήρα των Ε.Α.Σ, μια συναίσθηση που λείπει από την κυβέρνηση και τη διοίκηση.
Κανείς μας λοιπόν δεν αμφισβητεί την ανάγκη μετεγκατάσης με την προϋπόθεση της διατήρησης αρχικά όλων των γραμμών παραγωγής που υπάρχουν σήμερα στον Υμηττό και στη συνέχεια της ανάπτυξης με επενδύσεις, με νέα προιόντα με νέες μόνιμες και αξιοκρατικές προσλήψεις και με την προϋπόθεση εργασιακών δικαιωμάτων για όσους λόγω της μετεγκατάστασης βρεθούν να εργάζονται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τη σημερινή τους εργασία στον Υμηττό.
Και για όσους έχουν την αντίληψη ότι ο κλάδος των πυρομαχικών έχει ξεπεραστεί, ας κοιτάξουν στα αποθέματα των Ε.Ε.Δ. και στα πεδία των ασκήσεων τι πυρομαχικά χρησιμοποιούνται, αλλά και τι πυρομαχικά θα μπορούσαν να παραχθούν στις σημερινές εγκαταστάσεις του Υμηττού ή στις αυριανές σε κάποιον άλλον χώρο εφόσον υπήρχε η πολιτική βούληση μιας πραγματικής μετεγκατάστασης.
Ας κοιτάξουν τις ζητήσεις σε πυρομαχικά από ξένες χώρες, όπως η Αίγυπτος, το Μπαγκλαντές κ.α., παραγγελίες οι οποίες υπήρχαν στην εταιρία αλλά δεν μπορέσαμε να παραδώσουμε λόγω της απαξίωσης των βιομηχανικών χώρων του Υμηττού.
Ας κοιτάξουν τέλος, στα οικονομικά της εταιρίας όταν τα έσοδα από τα 31 εκατ.€ το 2019 έχουν πέσει στα 6 εκατ.€ και το 70% της απώλειας αυτής οφείλεται ότι δεν παράγουμε πλέον πυρομαχικά.
Εργαζόμενοι, Σωματείο και Εργασιακό Συμβούλιο με πείσμα αναδεικνύουμε καθημερινά και με κάθε τρόπο το έγκλημα που συντελείται. Πιστεύουμε ότι λόγω και των επικείμενων εθνικών εκλογών κερδίσαμε μια παράταση των σχεδίων κλεισίματος του Υμηττού που εξαγγέλθηκαν δια στόματος Κ. Μητσοτάκη και που πιστά υλοποιεί η διοίκηση. Μια διοίκηση που δεν διστάζει να διαθέτει τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις με τον απόρρητο χαρακτηρισμό που έχουν σε συνεργεία δεκάδων και εκατοντάδων συντελεστών τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών.
Σε πείσμα όλων αυτών που θέλουν το λουκέτο, οι συνάδελφοι μου παρά το γεγονός της έλλειψης υλικών, των ανθρώπινων συνθηκών στους χώρους παραγωγής και της συντήρησης μηχανημάτων, πασχίζουν καθημερινά να παράγουν τα λιγοστά υπόλοιπα παραγγελιών, αποδεικνύοντας το υψηλό αίσθημα ευθύνης τους αλλά ταυτόχρονα αποδεικνύοντας την ετοιμότητα τους και την εμπεδωμένη τεχνογνωσία.
Με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση, θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσες και όσους εκπροσωπώντας κόμματα, δήμους, δημοτικές παρατάξεις, «ελεύθερα» μέσα ενημέρωσης ακόμα και συλλόγους, συμπαραστέκονται στον αγώνα μας, αναγνωρίζοντας την επιτακτική ανάγκη να υπάρχει εγχώρια αμυντική βιομηχανία και κλάδος παραγωγής πυρομαχικών με ελληνική υπογραφή.
Τέλος, να ευχαριστήσουμε τον πρώην συνάδελφο Παναγιώτη Μοσχολιό που μας παραχώρησε τη καταγραφή των γεγονότων του sabotage και της δράσης του Ιβάνωφ, αποσπάσματα τα οποία δανειστήκαμε για την σημερινή καταγραφή του ιστορικού.
Δεν έχουμε λησμονήσει και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουμε τον αγώνα και τη θυσία όλων των γνωστών αλλά και των άγνωστων συναδέλφων μας που αγωνίστηκαν ενάντια στον φασισμό του κατακτητή.
Αυτό το μνημείο για εμάς δεν είναι μια άψυχη στήλη. Είναι σύμβολο αγώνα και έμπνευση για όλους εμάς που εργαζόμαστε σε αυτή την εταιρία, γι αυτό και δεν θα επιτρέψουμε αυτό το σύμβολο να παραδοθεί στις μπουλντόζες. Θα το διαφυλάξουμε όχι μόνο στη καρδιά και στο μυαλό αλλά θα υπάρχει όπου κι αν βρεθούμε.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
0 Σχόλια