Η χαμένη ευκαιρία για την αμυντική μας βιομηχανία

Η χαμένη ευκαιρία για την αμυντική μας βιομηχανία είναι η παραγωγή πυρομαχικών την ώρα που στην Ευρώπη υπάρχει ανάγκη ενίσχυσης της Ουκρανίας.

Γράφει ο Θύμιος Πέτρου στην «Εστία»

Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για την αμυντική μας βιομηχανία, η οποία βρέθηκε ανέτοιμη να εκμεταλλευθεί την συγκυρία και να απορροφήσει τις ευρωπαϊκές πιστώσεις που είναι σήμερα διαθέσιμες για παραγωγή πυρομαχικών προς ενίσχυση της Ουκρανίας.

Με τους ρυθμούς δε που εργάζεται η Ελλάς, θα έχει τελειώσει ο πόλεμος (κάτι που δεν προβλέπεται για το επόμενο ίσως και μεθεπόμενο έτος) και ακόμη θα προσπαθούμε να οργανώσουμε την βιομηχανία μας.

Πολύ χαρακτηριστική είναι η περίπτωσις των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ, πρώην ΠΥΡΚΑΛ-ΕΒΟ) τα οποία θα μπορούσαν τώρα να εργάζονται νυχθημερόν συμμετέχοντας την πανευρωπαϊκή προσπάθεια παραγωγής πυρομαχικών.

Προς τούτο άλλωστε προ εβδομάδος ο Ευρωπαίος Επίτροπος Τιερρύ Μπρεττόν ήλθε και ξεναγήθηκε στις εγκαταστάσεις των εργοστασίων του Υμηττού και του Λαυρίου.

Αλλά ενώ στο Λαύριο υπάρχει δυνατότης γομώσεως πυρομαχικών, πουθενά δεν υφίσταται αυτήν την στιγμή οβιδουργείο σε λειτουργούσα κατάσταση. Δεν υπάρχει δηλαδή η δυνατότης παραγωγής των μεταλλικών μερών των πυρομαχικών τα οποία θα μπορούσαν να οδηγηθούν στα γομωτήρια του Λαυρίου.

Είναι μια κατάστασις σουρεαλιστική. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που ο Πρωθυπουργός ανεκοίνωσε ότι στην θέση της «πρώην ΠΥΡΚΑΛ» στον Υμηττό (λες και επρόκειτο για μη λειτουργούσα βιομηχανία) θα δημιουργηθεί «Πάρκο Υπουργείων».

Έκτοτε ναι μεν τα ΕΑΣ ανέστειλαν την παραγωγή τους στον Υμηττό, συσκεύασαν τις εργαλειομηχανές τους για μεταφορά και αποθήκευση (διότι περί μετεγκαταστάσεως δεν πρόκειται) και απώλεσαν κάθε δυνατότητα παραγωγής μεταλλικών μερών πυρομαχικών, χωρίς ούτε το «Πάρκο Υπουργείων» να προχωρήσει, ούτε να δημιουργηθούν υποδομές αλλού για την εγκατάσταση οβιδουργείου.

Το σχέδιο για δημιουργία ενός τέτοιου εργοστασίου στην Κοζάνη για να απορροφήσει και το εργατικό δυναμικό που θα αποδεσμευθεί εξ αιτίας της απολιγνιτοποιήσεως είναι ακόμη «στα χαρτιά».

Οι συζητήσεις με τον ιδιωτικό τομέα για την σχετική επένδυση είναι σε πολύ προκαταρκτική φάση και, όπως προαναφέραμε μάλλον πρώτα τελειώσει ο πόλεμος της Ουκρανίας και μετά μπορεί να δούμε εργαλειομηχανές να παράγουν οβίδες στην Κοζάνη.

Τις επιπτώσεις στην ετοιμότητα του Ελληνικού Στρατού και τις καθυστερήσεις στις παραλαβές πυρομαχικών καλύτερα να μην τις αναφέρουμε. Η αδυναμία εκτελέσεως εξαγωγικών συμβολαίων προς την Αίγυπτο, την Τυνησία και το Μπαγκλαντές είναι πλέον πολύ γνωστή.

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τώρα που υπάρχουν 80 εκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ, για παραγωγή πυρομαχικών από τα ΕΑΣ;

Υπό φυσιολογικάς συνθήκας, θα ήταν μια ευκαιρία για επανεκκίνηση. Σε μια κανονική χώρα, με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία θα έπρεπε να είχε ακυρωθεί κάθε σχέδιο μεταφοράς και κάθε ιδέα δημιουργίας «Πάρκου Υπουργείων» και θα είχαν πέσει όλοι «με τα μούτρα» στην προσπάθεια ανατάξεως του εργοστασίου, προκειμένου να επωφεληθεί και η Ελλάς από την κατάσταση.

Για ποια «επενδυτική βαθμίδα» ομιλούμε όταν έχουμε απολέσει βιομηχανικές δυνατότητες τις οποίες είχαμε πριν 50 χρόνια; Για ποιαν ανάπτυξη ομιλούμε όταν αδυνατούμε να κατανοήσουμε την διεθνή συγκυρία και αφήνουμε τις ευκαιρίες να πηγαίνουν χαμένες;

Αυτοί που μπορεί σήμερα να ομιλούν για απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και για συμμετοχή στην κοινή προσπάθεια παραγωγής πυρομαχικών από τις χώρες της ΕΕ, προφανώς δεν γνωρίζουν τον βαθμό διαλύσεως της παραγωγικής ικανότητος των ΕΑΣ.

Για να γίνει κάτι, πρέπει να προηγηθεί σχέδιο το οποίο θα εφαρμόσει διοίκησις ικανή να ανατάξει την εταιρεία. Δεν τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να το πράξει.

Συνεπώς, μόνη λύσις είναι να επιδιωχθεί η είσοδος σοβαρού ιδιώτη που θα αναλάβει και την διοίκησ των ΕΑΣ.

Θα ενδιαφερόταν άραγε, ο πράγματι σοβαρός ιδιώτης με τον οποίο οι κρατικοί φορείς συζητούν για το οβιδουργείο της Κοζάνης; Ή είναι τόσο σοβαρός που γνωρίζει τις κακοτοπιές και θα αποφύγει «να μπλέξει»;