Tην προηγούμενη εβδομάδα, βασικό θέμα της πολιτικής επικαιρότητας ήταν το μεγαλοπρεπές άδειασμα του νυν περιφερειάρχη Αττικής Γιώργου Πατούλη από τον πρωθυπουργό, σωστά; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε να στείλει ένα δεύτερο ηχηρό μήνυμα μετά την αποπομπή Μηταράκη και τώρα το χρίσμα του κυρίαρχου παίκτη του κομματικού μας συστήματος για την πιο σημαντική περιφέρεια της χώρας άλλαξε πρόσωπο, ο νέος εκλεκτός της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Νίκος Χαρδαλιάς.
Κατανοητός ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε. Ο Γιώργος Πατούλης διαθέτει αναγνωρισιμότητα που οφείλεται περισσότερο σε πτυχές της ιδιοσυγκρασίας του και λιγότερο στο πολιτικό του εκτόπισμα, έχει φίλους, έχει και εχθρούς. Κανείς, όμως, δεν στενοχωρήθηκε ή χάρηκε επειδή ο πρώην δήμαρχος Αμαρουσίου δεν θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του. Για τον πολύ απλό λόγο ότι κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά ποια είναι αυτά τα καθήκοντα. Λυπηθήκαμε ή χαρήκαμε γιατί θέλουμε ή δεν θέλουμε να βλέπουμε τον Πατούλη να είναι επικεφαλής της περιφέρειας της πρωτεύουσας, τελεία και παύλα. Ούτως ή άλλως, θα πηγαίναμε στις κάλπες χωρίς να έχουμε ιδέα αν ήταν ένας καλός ή ένας κακός περιφερειάρχης, αν έκανε καλά ή άσχημα τη δουλειά του. Διότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς δουλειά κάνει ένας περιφερειάρχης. Και το άρθρο 159 του σχετικού νόμου δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μας διαφωτίζει ιδιαίτερα: «Ο περιφερειάρχης προασπίζει το δημόσιο συμφέρον, κατευθύνει την υλοποίηση του σχεδίου περιφερειακής ανάπτυξης και ασκεί τα καθήκοντά του με γνώμονα τις αρχές της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας».
Όταν, πάντως, ρώτησα προσφάτως τον κ. Πατούλη ποιες θεωρεί πιο σημαντικές στιγμές της θητείας του μέχρι σήμερα, μου ανέφερε την ασφαλτόστρωση της λεωφόρου Συγγρού και άλλων μεγάλων οδικών αξόνων ή την ανάπλαση στις όντως άθλιες γέφυρες του Κηφισού. Δεν μου ανέφερε κάποιο μεγαλόπνοο πρότζεκτ που να εντάσσεται στην «υλοποίηση του σχεδίου περιφερειακής ανάπτυξης», όπως πολύ όμορφα το περιγράφει ο εμπνευστής της καλλικρατικής νομοθεσίας. Για τον πολύ απλό λόγο ότι στην Αττική, τουλάχιστον, οι «μεγάλες αποφάσεις» που αφορούν το σημαντικότερο μητροπολιτικό κέντρο της χώρας και περισσότερο από το ένα τρίτο του εγχώριου πληθυσμού λαμβάνονται από τα «αρμόδια» υπουργεία, τον δήμο ή απευθείας από το Μέγαρο Μαξίμου (π.χ. ΠΥΡΚΑΛ). Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε εκείνο το σημείο που συνειδητοποιούμε ότι η πρωτεύουσα της χώρας δεν μπορεί να έχει ακόμη τη δική της αυτόνομη περιφερειακή πολιτική. Εκτός και αν ως περιφερειακή πολιτική εννοούμε την ασφαλτόστρωση της Συγγρού.
Δημήτρης Ρηγόπουλος - Γνώμη - Kathimerini.gr
0 Σχόλια