Της Μαρία Σκαμπαρδώνη
Μετά λύπης, παρατηρούμε παραδοσιακούς θερινούς και χειμερινούς κινηματογράφους σε πολλούς δήμους να κλείνουν οριστικά, σφραγίζοντας το τέλος μίας εποχής ολόκληρης και μίας παιδικής ηλικίας αθώας και ανέμελης.
Οι παραδοσιακοί σινεμάδες με την παλιομοδίτικη εμφάνιση, τις αφίσες από μερικές από τις πιο κλασικές ταινίες του κινηματογράφου, ήταν στέκια μίας εποχής ολόκληρης και κτήρια σημεία κατατεθέν για τους δήμους στους οποίους βρισκόντουσαν.
Ένας από τους αυτούς και το "Ατλαντίς", ο οποίος εδώ και πάνω από μισό αιώνα σχεδόν στέκει επιβλητικός και αγέρωχος σε ένα κομβικό σημείο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και πλέον έχει χτίσει έναν μύθο γύρω από το όνομά του. Ανήκοντας μαζί με τη "Νανά" στους διασημότερους κινηματογράφους της Δάφνης και στους κλασικότερους όλης της Αθήνας.
Ο "Ατλαντίς" είναι σήμα κατατεθέν της Δάφνης, στέκι για φανατικούς σινεφίλ, μέρος που υμνεί εδώ και δεκαετίες τον ποιοτικό, κλασικό Κινηματογράφο.
Μπορεί να είναι μικρό σε μέγεθος, αλλά πλαισιώνεται από ανθρώπους με αγάπη και μεράκι για την τέχνη του καλού Κινηματογράφου.
Δε νομίζω να υπάρχει Αθηναίος που δεν παρακολούθησε την πρώτη προβολή μίας ταινίας ή δεν επισκέφτηκε το συγκεκριμένο σινεμά για την παρακολούθηση μίας ωραίας ταινίας μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη.
Η Δάφνη, αν και μικρός δήμος, κρύβει πολλά διαμάντια και τοποθεσίες μεγάλης καλλιτεχνικής και πολιτιστικής αξίας, όπου καλλιεργείται διαχρονικά η ουσιαστική αγάπη για τις μεγάλες τέχνες και της επιρροής τους στην αναβάθμιση του κόσμου.
Ο Κινηματογράφος ομορφαίνει τη ζωή και αυτό είναι ένα γεγονός αποδεκτό. Και οι παλιοί Κινηματογράφοι είναι μία όμορφη πινελιά στους γρήγορους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής οι οποίοι πρέπει να μένουν ζωντανοί και να επιβιώνουν.
0 Σχόλια